Op 8 september 1993 ben ik geboren in Woerden, waar ik ook ben opgegroeid. In mijn jeugd heb ik mijn A-, B- en C-diploma gehaald en verschillende sporten beoefend. Na meerdere seizoenen gevoetbald te hebben, ben ik overgegaan naar atletiek.

Na een van de eerste atletiektrainingen na de zomervakantie van 2005 kreeg ik last van mijn knie. Via de huisarts belandde ik bij de fysio voor de behandeling van een sportblessure. Toen na enige tijd bleek dat de behandeling geen effect had, moest ik een röntgenfoto laten maken. Hierop was te zien dat mijn knieschijf losliet, waarvoor een operatie nodig zou zijn om deze vast te laten zetten. Tijdens deze operatie kregen mijn ouders het vreselijke nieuws te horen, ik bleek een kwaadaardige tumor te hebben. Alles raakte toen in een stroomversnelling en na een aantal ‘been besparende’ operaties werd duidelijk dat de artsen achter de feiten aan bleven lopen. Op twaalfjarige leeftijd moest mijn been geamputeerd worden. Als onderdeel van de behandeling volgden nog 18 zware chemokuren.

Zwemmen

Een van de eerste dingen die ik wilde doen tijdens mijn revalidatie was zwemmen, maar mezelf ‘bloot’ geven in een zwembad vol publiek vond ik eng. Mijn eerste duik was daarom in het zwembad van Physical Fitness.

Via mijn toenmalige buurjongen Bart, die zelf op wedstrijdzwemmen zat bij One Team Swimming, ben ik daarna in aanraking gekomen met het wedstrijdzwemmen. Onder leiding van oud-paralympiër Kasper Engel zwom ik mijn eerste wedstrijden en viel ik al snel op bij de bondscoach van de Nationale Paralympische selectie. Daar mocht ik een aantal keer meetrainen, wat ertoe leidde dat ik in de (talenten)selectie terecht kwam. In 2008 maakte ik mijn internationale debuut tijdens een wedstrijd in Denemarken en de jaren daarna deed ik mee aan het EK van 2009 in IJsland en het WK van 2010 in Eindhoven.

Het zwemmen ging alsmaar beter, maar het plezier werd steeds minder. Op het EK van 2011 in Berlijn behaalde ik mijn beste prestatie tot dan, een 7e plek op de 100m rugslag. De periode daarna boekte ik sportief gezien nog steeds progressie, maar merkte ik dat het niet langer ging. Een aantal maanden voor de Spelen van 2012 besloot ik daarom om te stoppen met zwemmen.

Een nieuwe start

Na een periode van twee jaar zonder zwemmen, begon het toch weer te kriebelen. Het gevoel dat ik nog niet alles had gedaan om de Spelen te halen en dat ik gewoon weer zin had om te zwemmen, zorgden voor een nieuwe start. In de zomervakantie van 2014 begon ik met trainen voor mezelf, om datzelfde seizoen aan te sluiten bij mijn oude vereniging, ZPC Woerden. In november van dat jaar stond ik weer op een Nederlands kampioenschap en verraste ik iedereen en bovenal mezelf met mijn comeback.

Zo dichtbij

Na een jaar bij ZPC Woerden getraind te hebben, mocht ik weer aansluiten bij de Nationale Paralympische selectie in Amersfoort. Dit betekende dat ik vier keer zoveel zou gaan trainen als het jaar ervoor. In eerste instantie was dit wennen, maar ik had genoeg motivatie en wist waar ik het voor deed. Het harde werken begon al snel te lonen en achter elkaar verbrak ik mijn oude persoonlijke records en Nederlandse records. Toen de limieten voor de Spelen bekend gemaakt werden, leek Rio 2016 onhaalbaar. Echter bij het laatste kwalificatiemoment kwam ik slechts 0.06 seconde te kort om me te plaatsen. Op het moment zelf was ik enorm teleurgesteld, maar tegelijkertijd had ik mijn beste prestatie ooit neergezet.

Tokyo 2020

Na het net niet halen van de Spelen van Rio ben ik gemotiveerder dan ooit om mijn droom waar te maken. Momenteel doe ik er alles aan om Tokyo 2020 te halen en train ik zo’n 25 uur in de week, verdeeld over zes dagen.